Lugiowie lub Luigiowie czy też Ligiowie jak ich nazywano, to starożytny lud zamieszkujący w pierwszych wiekach naszej ery polskie ziemie. Były to, jak warto podkreślić, tereny leżące nad górną Odrą i Wisłą. Przypuszczalnie był to związek różnych plemion, w którym prym wiedli Celtowie.
Kulturowe powiązanie
Genetycznie powiązani byli oni z kulturą łużycką i pomorską. Używali oni języka ludów staroeuropejskich. Wiodący prym wśród Ligiów mieli Celtowie. To oni uczyli wszystkich współplemieńców sztuki garncarskiej, kowalskiej, metalurgicznej, a przede uczyli magii oraz sztuki wieszczenia przyszłości.
Opisy Ligiów
Dawne źródła historyczne, opisywały Ligiów jako szczególną kulturę, utożsamianą z naturą i śmiercią, nie tylko drugiego człowieka, ale też i psa, krowy czy kozy. Nawet potrafili oni odczytać przyszłość ze ździebeł trawy, zbóż, a nawet z lotu ptaków. Wiele obrzędów związanych z przyjściem noworodka na świat, nawiązywało do szumu wiatru, koloru rosnących kwiatów, a także ze śpiewem porannym ptaków.
Celtyckie ślady na Dolnym Śląsku
Ligiowie najczęściej osiedlali na Dolnym Śląsku, tuż przy górze Ślęży. Tam właśnie znajdował się ich ośrodek kultu. Około roku 200 p.n.e. inna grupa Celtów-Ligiów, która przybyła właśnie z Dolnego Śląska, osiedliła się w okolicach Krakowa. I tutaj wszyscy oni przynieśli ze sobą zdobycze wspomnianej dolnośląskiej kultury, która rozpowszechniła się na znajdujące się podkrakowskie grupy Słowian.
Wielki lud
Luigiowie byli, jak nam wiadomo, „wielkim i znamienitym ludem”. Potrafili oni nie tylko należycie gospodarować ziemią, na której się osiedlili. Pieczołowicie też uprawiali swoje rzemiosła, a także byli nieocenionymi wojownikami.
Jak podają roczniki historyczne, to właśnie Luigiowie przyczynili się do „upadku kwadzkiego” „państwa Wanniusza” w roku 50 n.e. „Państwo Wanniusza” powstało z połączenia regionów zamieszkanych przez ludy „wanusz” (zwane również Wagilami) w okresie, kiedy jeszcze nie istniały jasno określone granice państw na Starym Kontynencie. Ale podkreślić w tym miejscu należy, że Celtowie oraz wspomniany lud Luigiów, biorąc do niewoli jeńców, obchodził się z nimi w sposób bardzo humanitarny i należyty.
W dziele Kasjusza
Istotna wzmianka o Lugiach zawarta jest w dziele Kasjusza Diona, zatytułowanym „Historia Rzymska”. Jest tutaj mowa o wydarzeniach lat 91–92 za panowania cesarza Domicjana. Lugiowie w tym czasie prowadzili wojnę z germańskimi Swebami. Wtedy to zawarli sojusz z Rzymianami, prosząc równocześnie cesarza Domicjana o posiłki wojskowe, które otrzymali od niego w liczbie 100 jeźdźców, aby szybciej i skuteczniej pokonać Swebów.
Burowie
Burowie, którzy według Ptolemeusza wchodzili w skład ludów celtyckich oraz Lugiów, odegrali ważną rolę w czasie wojen „markomańskich” mających miejsce w latach (167–180 n.e.). Świadczy o tym fakt zorganizowania przeciw nim wyprawy wojennej (Expeditio Burica) i zawarcie przez Marka Aureliusza trwałego przymierza z Ligiami.
Przy „Szlaku Bursztynowym”
Ligiowie bardzo bogacili się zamieszkując tereny znajdujące się tuż przy „Szlaku Bursztynowym”. Nie tylko handlowali oni tym kruszcem, ale potrafili z niego wykonać wiele cennych ozdób biżuteryjnych, podnosząc tym samym wartość przez nich sprzedawanego bursztynu.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
FOTO: Imperium rzymskie za panowania Hadriana (117-138 r. n.e.), pokazujące położenie plemion Lugiów (Wandalów) między rzekami Viadua (Odra) i Wisła, zaznaczony na czerwono, Andrein, Wikimedia, domena publiczna, CC BY-SA 3.0.
