Taranis jest jednym z trzech głównych bogów pradawnych plemion celtyckich. Według wierzeń był mężczyzną, a ku jego czci składano krwawe ofiary całopalne i zioła zebrane na polach i łąkach.
W mitologii celtyckiej
Taranis należał do tzw. starszych bóstw celtyckich. Wraz z bogiem Esusem i Teutatesem tworzyli oni trójcę męskich bóstw wymierzających sprawiedliwość.
W triadzie bóstw celtyckich ogień przeznaczony dla tych bogów zawsze symbolizował moc i ich nadludzką siłę.
Taranis był odpowiednikiem potężnego Jowisza, który, jak wierzono, miał czerpać swoją energię ze słońca. W zachowanych zapiskach galijskich Taranis nosił imię Taranucnusa, co dokładnie tłumaczy się jako „połykacz gromów” lub „miotający gromami”.
Bóg burz
Poświęcone Taranisowi zabytki występują na całym terenie pradawnego świata celtyckiego. Będąc bogiem burz i piorunów, w ikonografii Taranis przedstawiany jest pod postacią orła lub brodatego olbrzyma zwanego Włochaczem lub Włochatym Panem. Jego atrybutami są: koło ze szprychami, piorun lub spirala zwana esownicą.
Pod koniec sierpnia i na początku września składano Taranisowi najwięcej ofiar krwawych, upraszając go w ten sposób, aby nie rzucał piorunami w pobliżu celtyckich domów i budynków gospodarczych.
Ołtarz Taranisa
Za panowania cesarza Tyberiusza ołtarz bogów celtyckich, na którym składano krwawe ofiary całopalne, znajdował się w Paryżu. Odkryto go pod katedrą Notre Dame. Mieszkający tam pradawni Celtowie, oprócz całopaleń składali Taranisowi bukiety polnych ziół, których woń miała uspokoić boga, aby nie rzucał potężnych gromów na kochający go lud.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
FOTO: PHGCOM, Taranis – posążek z Le Châtelet de Gourzon, Francja, Wikipedia, domena publiczna
Celtowie odcisnęli trwały ślad w kulturze europejskiej. Dziś kojarzymy ich z przodkami mieszkańców Irlandii, którzy tak naprawdę swymi wpływami obejmowali tereny nie tylko Europy, ale również Afryki i Azji. Historycy przyjmują, iż migracje Celtów rozpoczęły się ok. VI w p. n. e. Złoty wiek „świata celtyckiego” przypada na III w. p.n. e. i wtedy to, Celtowie opuściwszy tereny rozmieszczone nad biegami Renu i Dunaju, dotarli do Wysp Brytyjskich, Czech, Polski i Turcji…
Redakcja portalu informuje:
Wszelkie prawa (w tym autora i wydawcy) zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów zabronione.