Kolczyki i ich historia

Ozdoba przynosząca szczęście

Historia kolczyka sięga IV tysiąclecia p.n.e. Uwielbiali tę ozdobę nosić Babilończycy, Persowie, a także i Grecy. Delektowali się też jej wyglądem  Celtowie, ponieważ była ona dla nich synonimem błogosławieństwa bogów i dobrobytu.

Ortodoksyjni Żydzi nie noszą kolczyków, gdyż wszelkie ozdoby, które wiążą się z uszkodzeniem ciała są niezgodne z literą Prawa Bożego. Lecz w kulturze celtyckiej, nagminnie noszono je dla ochrony przed złymi duchami. Panowie Celtowie nosząc takie same kolczyki jak kobiety, pokazywali otoczeniu, że stanowią oni małżeństwo. Wikingowie, którzy kiedyś osiedli się na Szmaragdowej Wyspie nosili złote kolczyki w uszach i często w nosie. Była to dla oznaka wyższego statusu społecznego i przywództwa. Podobno zwyczaj ten został zaczerpnięty przez te ludy północy od piratów.

W Średniowieczu Celtowie o kolczykach chwilowo zapomnieli. Zajmowali się oni wówczas swoimi codziennymi zajęciami, nie myśląc o zdobieniu ciała. W dobie odrodzenia natomiast, ozdoby te świętowały swój tryumfalny powrót. Niekoniecznie były one przez Celtów wykonywane ze srebra lub złota, ale posiadały one np. inne misternie rzeźbione zdobienia i plecionki. Wykonywano je też często z żelaza i brązu, i nosiły je zarówno panie, jak i panowie. Celtowie wykonywali tzw. „wejścia” do ciała ucha z metalu, ale sam wisiorek robiony był często z drewna i ze sznurka.

Moda, co do kształtu celtyckiego kolczyka często się zmieniała. Ale jednak panie preferowały kółka, zarówno te duże, jak i te o mniejszych rozmiarach. Podobno klipsy też były pomysłem celtyckim, a wymyślono je dla tych pań, które nie chciały kaleczyć swojego ciała.

Druidzi też czasem zdobili swoje ciała kolczykami. Podobno często w nich umieszczali drogocenne kamiennie i perły, które ułatwiały im kontakt ze światem zmarłych. Wykonane z drewna kolczyki, długie i zakończone piórkiem były jedynie ozdobami kobiet. Niecodziennie panie ozdabiały swoje ciała tymi właśnie kolczykami. Ale podczas świąt i składania kwiatów dla niektórych bóstw opiekunów, panie z rodów celtyckich właśnie w ten sposób przyozdabiały swoje ciała.

Celtycka biżuteria łączona jest z precyzją. Kolczyki w ich wykonaniu są zatem prawdziwymi arcydziełami rękodzielniczej sztuki. Niekiedy kolczyki celtyckie ozdabiane były muszlą małego małża, a nosiły je jedynie młode Celtki sądząc, że ta ozdoba ochroni je przed złym wyborem kandydata na męża. Jednak najczęściej wykonywaną ozdobą dla kobiet były kolczyki zakończone węzłem lub specyficznym splotem drucików srebrnych, uważanych jako symbol szczęścia i błogosławieństwa ze strony bogów celtyckich.

Ewa Michałowska-Walkiewicz