Od wieków wraz z każdym nadejściem wiosny ludność mieszkająca na Szmaragdowej Wyspie oddawała się tak zwanym kocim rytuałom, które miały zapewnić jej wszelką pomyślność od losu.
Na przestrzeni dziejów kot odgrywał bardzo ważną rolę w wielu kulturach. Był on symbolem Księżyca, Słońca, wróżb, grzechu, czarów, a nawet diabła. Dzieje kota w starożytnym Egipcie sięgają 4500 lat. Za panowania V i VI dynastii (2500-2200 p.n.e.) stał się on zwierzęciem świętym. Nie ma jednak żadnych dowodów na udomowienie kota przed 1500 r. p.n.e. Jako atrybut bogini Bast, kot związany był z płodnością, szczęściem, radością i ciepłem słonecznym, szczególnie odczuwanym na wiosnę.
W okresie XXII dynastii (ok. 935-730 p.n.e.), gdy stolicą Egiptu było Bubastis, boginię Bast czczono jako jedno z głównych bóstw. Kot stał się obrońcą domu, matki i dziecka przed wszelkim złem i demonami. Zabicie kota karano śmiercią. Po jego śmierci cały dom przywdziewał żałobę, domownicy niekiedy golili sobie brwi. Zwłoki kota balsamowano i grzebano w olbrzymich kocich nekropoliach. Dość powiedzieć, że w trakcie ceremonii pogrzebowych kota traktowano lepiej niż niejednego śmiertelnika.
W bajkach La Fontaine’a, pochodzących z XVIII wieku, kiedy kot rozpowszechnił się już jako zwierzę domowe, występuje on jako wcielenie szelmostwa, oszustwa, dwulicowości, okrucieństwa i cynizmu. Podobnie rzecz się ma w folklorze, który uważa go za najchytrzejsze zwierzę. W XX wieku kot wrócił do łask, zwłaszcza w krajach anglosaskich. Angielski pisarz Rudyard Kipling przedstawia kota jako zwierzę, które, sprytnie wkradłszy się w łaski kobiety, zdobywa dostęp do ciepłego mleka, nie tracąc swojej dumy i niezależności.
W wierzeniach celtyckich kot związany był z Księżycem. Będąc zwierzęciem lunatycznym, poluje on nocą, widzi doskonale w mroku, poruszając się przy tym bezszelestnie. Jego oczy, nawet w nocnych ciemnościach błyszczą, a źrenice zmieniają kształt, podobnie jak fazy Księżyca. Kot był od zawsze atrybutem celtyckich bogiń, czuwających nad szczęściem kobiet, szczególnie tych zamężnych. Zawsze obawiano się takich bogiń, szczególnie je zatem czczono i honorowano. Celtowie nawet urządzali sobie Dni Kota, by móc przypodobać się swoim bóstwom, które w szczególny sposób upodobali sobie te zwierzęta.
Wierzono również, że kot był siedliskiem diabła. Po najeździe Wikingów na Szmaragdową Wyspę, zwierzęta te posądzano o wysysanie życia z oddechu śpiących niemowląt. Druidzi odprawiali zatem tak zwane kocie rytuały, by udobruchać wszelkie bóstwa, które lubiły to zwierzę. Kota częstowano zawsze pysznymi kąskami i pozwalano dosłownie na wszystko, by w nocy nie pożalił się on swoim bogom, którzy mogliby mścić się na gospodarzach domu, w którym stale przebywał.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
Redakcja portalu informuje:
Wszelkie prawa (w tym autora i wydawcy) zastrzeżone. Jakiekolwiek dalsze rozpowszechnianie artykułów zabronione.